W 1928 r. zakłady H. Cegielskiego w Poznaniu podjęły produkcję parowozu beztendrowego (tendrzaka), przeznaczonego do ruchu aglomeracyjnego. Była to pierwsza całkowicie Polska konstrukcja, wykonana na podstawie dokumentacji opracowanej pod kierunkiem inż. Gustawa Brylinga przez zespół inżynierów: Stanisław Domaniewski, Stanisław Cwynar, Witold Mrazek. Do 1933 r. zbudowano 122 lokomotywy tego typu, w trakcie produkcji wprowadzając różne zmiany: wzmocnioną ostoję, spawane skrzynie wodne i eksperymentalnie stawidło zaworowe systemu inż. Wiktora Wysłucha (OKl27-112). Układ zawieszenia na resorach umożliwiał przystosowanie do nacisków osiowych 16 lub 18 t. Parowóz zaprojektowano z myślą o obsłudze ruchu podmiejskiego w węzłach: warszawskim, gdańskim i katowickim. W okresie powojennym na PKP podjęło pracę 95 lokomotyw tego typu. W końcowym okresie eksploatacji, pomimo znacznego rozproszenia na sieci PKP, najliczniej występowały na obszarze Śląskiej oraz Centralnej DOKP. Zachowany w ekspozycji muzealnej parowóz OKl27-26 (dawny OKl27-61) zakończył służbę w lokomotywowni Białystok, skreślony z inwentarza 22.11.1978 r.