Beztendrowy parowóz pruskiego pochodzenia typu T18 według koncepcji inż. Roberta Garbe’a, dedykowany do obsługi pociągów pasażerskich (także pospiesznych), poruszających się wahadłowo na odcinkach, których punkty końcowe nie zapewniały możliwości obrotu lokomotyw kominem w kierunku jazdy. Produkcję w latach 1912-1927 zrealizowały głównie zakłady Vulcan w Szczecinie, od 1922 r. także Henschel & Sohn w Cassel (Kassel) oraz w 1924 r. Société Franco-Belge, La Croyère (3 maszyny). W 1925 r. koleje niemieckie przejęły 459 egzemplarzy tego typu, oznaczonych jako seria 780-5. W latach 1945/46 na inwentarz PKP wpisano 29 lokomotyw, dla których została przewidziana seria OKo1. Wszystkie zdolne do ruchu przydzielono do DOKP Poznań, gdzie były użytkowane przez parowozownie: Poznań Osobowa, Leszno, Gniezno, Głogów, Zbąszynek, Zielona Góra i Jarocin. Lokomotywa OKo1-3 (oznaczenie DRG 78 189) zinwentaryzowana w 1945 r. w DOKP Szczecin, po naprawie rozpoczęła służbę w parowozowni Leszno, zakończyła ją w Jarocinie. Z dniem 29.09.1972 została skreślona z inwentarza.