Konstrukcja pługa odśnieżnego lemieszowo-wirnikowego typu 414S opracowana została w roku 1979 przez centralne Biuro Konstrukcyjne PKP w Poznaniu na zlecenie ówczesnej Dyrekcji Generalnej PKP. Prototyp wykonały ZNTK w Stargardzie Szczecińskim w roku 1980 i został on poddany badaniom eksploatacyjnym zimą 1980/81, a następnie – po udoskonaleniu części wirnikowej – zimą 1981/82.
Usuwanie śniegu może odbywać się w zależności od potrzeb – stroną lemieszową (czoło „A”) lub stroną wirnikową (czoło „B”). Po stronie lemieszowej pług wyposażony jest łamany lemiesz czołowy oraz dwa lemiesze boczne. W zależności od ich ustawienia, śnieg (o grubości warstwy do 1,5 m) może być usuwany na jedną lub obie strony toru. Przy maksymalnym rozstawieniu lemieszy bocznych szerokość odśnieżania wynosi 6160 mm. Czoło „B” wyposażone jest w urządzenie wirnikowe do usuwania śniegu o grubości do 3 m i odrzucania go na odległość 20-40 m, na dowolną stronę toru.
Pług typu 414S wyposażony jest także w obrotnicę z napędem hydraulicznym, zabudowaną w środku podwozia, umożliwiającą zmianę czoła (lemiesze lub wirnik) na szlaku kolejowym, przez obrócenie pługa o 180 stopni.
Lemieszowo-wirnikowy pług odśnieżny typu 414S, jest pojazdem samodzielnym energetycznie (posiada zespół prądotwórczy), jednak nie posiada własnego napędu. Dlatego też, do pchania pługa podczas jego pracy niezbędna jest lokomotywa o mocy co najmniej 1250 kW (1700 KM).
Prezentowany pług 414S jest jednym z dwóch zbudowanych pojazdów tego typu. Przydzielony był początkowo do Lokomotywowni Tłuszcz na terenie dawnej Centralnej DOKP, a następnie stacjonował w Siedlcach. Został ostatecznie wycofany z eksploatacji w roku 2010 i trafił do Muzeum Kolejnictwa w Warszawie.