Wagony kryte pruskiego typu IId8 budowane dla kolei KPEV (później PStEV) oraz dla wielu kolei prywatnych znajdujących się na terenie Prus, były przez wiele lat podstawowym typem dwuosiowego krytego wagonu towarowego o ładowności 15 000 kg i nośności 15 750 kg, nie tylko w Prusach, ale w Niemczech w ogóle. W latach 1889-1919 zbudowano ogółem ponad 47 tysięcy wagonów tego typu. Zgodnie z postanowieniami Traktatu Wersalskiego zawartego w roku 1919 i ratyfikowanego w roku 1920, odradzająca się Rzeczpospolita Polska otrzymała z tytułu repartycji taboru niemieckiego kilka tysięcy wagonów tego typu. Tak więc, również na PKP w okresie międzywojennym, wagony pruskiego typu IId8 pochodzące z różnych lat produkcji, dominowały wśród krytych wagonów towarowych PKP, obok nieco młodszych wagonów krytych tzw. „niemieckiej budowy związkowej” (DWV) typu A2, które wywodziły się bezpośrednio właśnie z pruskich wagonów typu IId8. Także po roku 1945 PKP eksploatowały bardzo wiele wagonów tego typu, zarówno należących do PKP przed rokiem 1939, jak i będących do roku 1945 własnością kolei niemieckich (DRB). Wagony pruskiego typu IId8 były wagonami o całkowicie stalowej, nitowanej konstrukcji ostoi, a także o stalowej, nitowanej konstrukcji nadwozia, z oszalowaniem drewnianym. W ciągu wielu lat produkcji wagonów tego typu, wprowadzano istotne zmiany zarówno w konstrukcji, jak i w ich wyposażeniu. Od ok. roku 1904 wprowadzono np. tłoczone widły maźnicze, w miejsce stosowanych wcześniej wideł maźniczych kutych ze stali płaskiej. Po roku 1911 zaczęto stosować w tych wagonach maźnice ślizgowe niemieckiej budowy związkowej DWV (będących odpowiednikiem polskich maźnic typu Pa2), w miejsce dwudzielnych maźnic typu pruskiego.
PKP zaczęły wycofywać starsze wagony typu IId8 z eksploatacji handlowej już w latach pięćdziesiątych XX wieku, przeznaczając je najczęściej na wagony techniczno-gospodarcze, służące wewnętrznym potrzebom kolei. Ostatnie wagony tego typu skreślono z inwentarza wagonów PKP na początku lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku.
Niestety nie jest znany ani producent, ani dokładny rok budowy prezentowanego wagonu, jednak pewne cechy jego konstrukcji (np. tłoczone widły maźnicze) pozwalają przypuszczać, że pochodzi on z ostatnich lat produkcji wagonów tego typu.
W czasie kilkudziesięciu lat eksploatacji tego wagonu, w jego wyposażeniu nie zaszły większe zmiany. Wymienione zostały np. zderzaki z trzonowych na tulejowe, zmieniło się także położenie wsporników sygnałowych i uchwytów. Tak więc obecny stan wagonu nie różni się zasadniczo od stanu pierwotnego.