Po zakończeniu II Wojny Światowej PKP przejęły stosunkowo liczną grupę wagonów towarowych różnych typów pochodzenia włoskiego. Wśród nich znalazło się ok. dwudziestu wagonów krytych specjalnych, przeznaczonych do przewozu owoców i warzyw, włoskich serii EE oraz FF, zbudowanych dla kolei FS w latach 1937-42, w ilości 1050 egzemplarzy. Bardzo charakterystyczną cechą tych nowoczesnych wówczas wagonów był duży rozstaw osi i zawieszenie z długimi, prostokątnymi ogniwami resorów, co pozwalało na spokojny bieg wagonu przy prędkościach rzędu 100 km/h. Poza tym, wagony te charakteryzowały się całkowicie stalową konstrukcją podwozia i nadwozia, włącznie z blaszanym oszalowaniem ścian oraz dachu, przynitowanym do szkieletu nadwozia wykonanego z lekkich, tłoczonych profili stalowych. Właśnie ta ostatnia cecha ich konstrukcji sprawiła, że naprawa uszkodzeń nadwozi tych wagonów, czy tez wykonywanie ich napraw okresowych (szczególnie naprawy głównej) w warunkach PKP było bardzo utrudnione, a wobec braku profili giętych o nietypowych wymiarach – często wręcz niemożliwe. Aby jednak optymalnie wykorzystać te nowe jeszcze wówczas wagony, zdecydowano się na wykonanie dla nich całkowicie nowych nadwozi, przy pozostawieniu ich podwozi, wraz z układem biegowym i hamulcowym, w stanie niezmienionym. Szkielet stalowy nowych nadwozi wykonany został jako konstrukcja nitowano-spawana z profili typowych, powszechnie stosowanych na PKP, przy wykorzystaniu elementów staroużytecznych, jak np. słupki ścian, krokwie dachowe, czy blachy węzłowe. Również boczne drzwi ładunkowe pochodziły z wycofanych z eksploatacji wagonów krytych polskiej lub niemieckiej budowy przedwojennej. Nowe nadwozia otrzymały drewniane oszalowanie ścian, co w warunkach PKP umożliwiało ich łatwą naprawę. Pierwotne przeznaczenie zrekonstruowanych wagonów nie uległo zmianie, a więc nadal były one przeznaczone do przewozu owoców i warzyw, w związku z czym, w dolnej części ścian bocznych i czołowych ich nadwozi wykonano otwory wentylacyjne osłonięte żaluzjami (po 2 otwory w ścianach czołowych i po 4 otwory w każdej ścianie bocznej), co umożliwiało efektywne przewietrzanie wnętrza.
Prezentowany wagon jest jednym z wyżej opisanych, przebudowanych włoskich wagonów krytych do przewozu owoców (tzw. „owocarek”). Elementem szczególnie godnym uwagi jest w tym przypadku dobrze zachowany niezmieniony układ biegowy oraz oryginalne włoskie zawieszenie resorowe, z trzykondygnacyjnymi (!) resorami piórowymi. W ostatnim okresie eksploatacji tego wagonu zdemontowano jego układ hamulcowy (włoskiego systemu „Breda”), pozostawiając jedynie główny przewód powietrzny hamulca zespolonego.
Wagony te były eksploatowane przez PKP do połowy lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku.