W oparciu o dokumentację części elektrycznej radzieckiej lokomotywy WŁ22M Centralne Biuro Konstrukcyjne Przemysłu Taboru Kolejowego w Poznaniu w 1955 r. opracowało projekt pierwszego polskiego elektrowozu przeznaczonego do ruchu towarowego, któremu nadano przemysłowe oznaczenie typu 3E. Produkcję zrealizowano w latach 1957-71 we wrocławskim „Pafawagu”, budując łącznie 726 egzemplarzy, z których 658 przeznaczono dla PKP, a 68 zakupiło Przedsiębiorstwo Materiałów Podsadzkowych Przemysłu Węglowego w Katowicach.
Pojazdy dysponowały mocą ciągła 1860 kW. Od 1960 r. budowano wersję zmodernizowaną jako typ 3E/1, wprowadzając zmiany w konstrukcji wózków, hamulca, układu chłodzenia silników trakcyjnych o obniżonej masie o około 6 ton. Pierwsze elektrowozy dla PKP otrzymały miano serii E06, od 1960 r. zmienione na ET21. Mimo niekorzystnej charakterystyki trakcyjnej przewidziano użytkowanie ich również w ruchu pasażerskim, wyposażając w obwód elektrycznego ogrzewania pociągu.
Od końca lat 80-tych seria jako konstrukcyjnie dość przestarzała podlegała systematycznej redukcji. Dysponentami ostatnich egzemplarzy były zakłady taboru w Katowicach i Wrocławiu. Lokomotywy ET21 można jeszcze spotkać w barwach przewoźników prywatnych CTL Logistic i DB Schenker Rail Polska.
Lokomotywa ET21-66 została zbudowana w 1960 r. w Państwowej Fabryce Wagonów „Pafawag” we Wrocławiu. Otrzymała nr fabryczny 3E-80. Rozpoczęła swoją służbę w lokomotywowni w Krakowie-Prokocimiu, a zakończyła w 1991 r. w Czechowicach-Dziedzicach. Do Muzeum Kolejnictwa w Warszawie została przekazana 30 października 1998 r.
W 2021 r. lokomotywa przeszła renowację. Prace polegały m.in. na piaskowaniu, uzupełnieniu brakującego poszycia, konserwacji kabin maszynisty oraz przedziału silnikowego, zabezpieczeniu antykorozyjnym, naniesieniu warstw malarskich zgodnych z oryginalną malaturą oraz zabezpieczeniu warstwą antygraffiti.