Architektura domu ekspedycyjnego miała wyraźne cechy architektury przemysłowej, której kanony stylowe dyktowali – w tej części Europy – Niemcy. Styl przemysłowy pojawił się wraz z rewolucją przemysłową na przełomie XVIII i XIX wieku. Była ona związana z przejściem od ręcznej produkcji rzemieślniczej towarów do mechanicznej produkcji fabrycznej na dużą skalę. Rewolucji przemysłowej towarzyszył szybki rozwój nauki i techniki oraz liczne wynalazki m.in. silnik parowy Watta, ogniwo Volta, telegraf elektromagnetyczny Morse'a. Styl przemysłowy cechuje prostota i oszczędność w formie oraz w materiałach. Budynki wznoszone w tym stylu wyróżnia przede wszystkim funkcjonalność - gdyż mają być one wygodne i tanie w użytkowaniu. Choć styl przemysłowy charakteryzuje utylitarność - dworce, obiekty kolejowe oraz budynki mieszkalne dla pracowników kolei ujmowały swoją prostotą w formie, a jednocześnie skromnym wystrojem elewacji czerpiąc swe formy często z gotyku bądź romanizmu (gzymsy, pilastry, fryzy, lizeny, sklepienia otworów zwieńczone łukami, okna z obramieniami arkadowymi i podokienniki. Elewacje budynków na stacji towarowej nie odbiegały pod względem stylu od
innych budowli na Kolei Wiedeńskiej. Domki dróżników, budynki mieszkalne dla pracowników kolei oraz magazyny na stacjach DŻWW z przełomu lat 70 i 80 XIX w. budowane były bardzo skromnie, pełniły funkcję użytkową stąd duża prostota była całkowicie zamierzona.

W budynku ekspedycyjnym, przy jego prostej formie zwraca uwagę drewniana dekoracja szczytów z pionowymi, wieńczącymi sterczynami, która jest charakterystyczna dla stylu neorosyjskiego w architekturze imperialnej Rosji. Styl ten, inaczej nazywany ropetowskim od jego popularyzatora arch. J. P. Ropeta nawiązywał do stylistyki starych, bogato zdobionych drewnianych budynków Wielkiej Rusi. Elementy tej stylistyki znajdujemy w budynkach dworcowych głównie we wschodniej Polsce.

Inspirujący wpływ rosyjskiej architektury na budowle dworcowe na terenie Warszawy najpełniej wyraża się w architekturze dworca Kowelskiego Kolei Nadwiślańskiej powstałego w 1877 r., leżącego w rejonie obecnego Dworca Gdańskiego. Budynek ten był typowym przykładem rosyjskiego budownictwa reprezentacyjnego z końca XIX wieku. Zbudowany był z drewnianych bali, z dekoracyjnym podkreśleniem elementów konstrukcyjnych. Szalunek był wykonany z ozdobnie ciętych listew. Budowle w tym stylu, miały zazwyczaj dwuspadowy dach krokwiowy ze sterczynami na szczytach.

W architekturze budynku ekspedycyjnego na stacji towarowej dostrzec więc można wpływy ówcześnie panujących trendów na tym terenie. Warszawa usytuowana w zachodniej części zaboru rosyjskiego ujawnia w architekturze kolejowej wpływy zarówno architektury uprzemysłowionego zachodu, jak również drewniane, dekoracyjne elementy pochodzenia rosyjskiego.

Część budynku ekspedycyjnego przetrwała do czasów powojennych. W połowie lat 60-tych, przy okazji poszerzania ul. Towarowej i budowania drugiego pasa ruchu rozebrano go.