Pawilon północny (na planie stacji z 1947 r. oznaczony jako budynek „a”) adaptowany był z dwóch magazynów towarowych (jeden z 1875 r., drugi z 1903 r.) połączonych w jeden budynek o powierzchni 2000 m2. Część wschodnią budynku poszerzono. Od strony peronu, zachowano koncepcję dachu z szerokimi okapami znacznie wystającymi poza lico muru i wspartymi na drewnianych kroksztynach. Pawilon był jednokondygnacyjny o elewacji wieloosiowej. Prawdopodobnie w części wschodniej okna typu przemysłowego sklepione odcinkowym łukiem zastąpiono oknami prostokątnymi . Wzdłuż elewacji północnej prawdopodobnie poszerzono rampę tworząc peron dworcowy.

Pawilon ten mieścił wówczas poczekalnię, przechowalnię bagażu, pomieszczenie do nadawania bagażu, bufet z kuchnią, komorę celną, kolejowy komisariat MO, pocztę, pomieszczenia służby ruchu i kotłownię centralnego ogrzewania zasilanego z kotła parowozu.

Pawilon południowy (na planie stacji Warszawa Główna Osobowa z 1947 r., oznaczony jako budynek „b”) o powierzchni 1600 m2, adaptowany był z magazynów towarowych zbudowanych około 1875 roku. Zachował on dach dwuspadowy. W swej elewacji południowej, w przyziemiu posiadał murowaną rampę załadowczo-rozładowczą. W elewacji północnej znajdowały się okna prostokątne. W części wschodniej budynek był dwukondygnacyjny. Urządzono w nim poczekalnię dla ruchu podmiejskiego, przechowalnię bagażu, punkt sanitarny oraz pomieszczenia administracyjne. W części zachodniej budynku urzędowali dyżurni peronowi. Budynek ten rozebrano w 1999 roku.

Oryginalną bryłę utrzymał magazyn z 1903 roku, chociaż i tu wprowadzono zmiany, np. zmieniono kształt niektórych okien na prostokątne, a budynek otynkowano. Jednak pozostała tam znaczna część oryginalnych okien. Są to okna stalowe, typu przemysłowego o drobnych podziałach, zamknięte odcinkowym łukiem.