Ciasteczka! Uwaga! Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony stacjamuzeum.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka Prywatności

Ok, zamknij

W latach 1903 – 1914 oraz w okresie międzywojennym stacja towarowa rozbudowywała się w kierunku północnym. Powstawały nowe bocznice, rampy i magazyny. Liczne przeobrażenia przechodziła również w związku z budową linii średnicowej w 1933 r. W czasie II wojny światowej większość obiektów kolejowych na terenie Warszawy została zniszczona .

Jedynymi obiektami kolejowymi, które przetrwały obie wojny światowe w stanie umożliwiającym użytkowanie były zabudowania byłej stacji towarowej Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej przy Towarowej. W roku 1945, w celu przywrócenia komunikacji w zniszczonym mieście, przystąpiono do szybkiej i prowizorycznej odbudowy linii kolejowych i budynków dworcowych. W styczniu 1945 r. oddano do użytku dworzec Wileński na Pradze. Pomieszczenia dla podróżnych i obsługi urządzono tam w prowizorycznych barakach. W podobnych warunkach zaczął funkcjonować również dworzec Warszawa Wschodnia. Odbudowano pośpiesznie most kolejowy koło Cytadeli. Pierwsze pociągi ruszyły przez Wisłę w lutym 1945 r.

Po lewobrzeżnej stronie Warszawy, rozpoczęła pracę stacja Warszawa Zachodnia. Postanowiono też uruchomić Tymczasowy Dworzec Główny adaptując na ten cel stare, ocalałe magazyny byłej stacji towarowej Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej przy ul. Towarowej 1. Powierzchnia użytkowa tych magazynów wynosiła wówczas 1600 m2. Zorganizowano w nich poczekalnie i pomieszczenia służbowe.

Uruchomiono jeden peron i dwa tory przyjazdowo – odjazdowe. Prowizoryczny dworzec oddany został do użytku publicznego 2 lipca 1945 r. O godzinie 11.00 wyruszył pierwszy pociąg do Skierniewic. W dniu następnym odprawiono już 21 pociągów.
Dworzec Główny, pociąg podmiejski z parowozem serii OKl27 z wagonami tzw. „boczniakami”, lata 40-te XX w.

Dworzec Główny