Ciasteczka! Uwaga! Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony stacjamuzeum.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka Prywatności

Ok, zamknij

„Między pawilonami bocznymi i na zewnątrz pawilonu południowego ułożono trzy grupy kończących się „ślepo” torów i peronów. Pierwszą grupę trzech torów i trzech peronów podłużnych (dwóch jednokrawędziowych i jednego wyspowego), przeznaczonych na wyprawianie pociągów dalekobieżnych, ułożono między pawilonami bocznymi. Perony podłużne połączono peronem poprzecznym
przy głównym pawilonie dworcowym (hali dworcowej). Na południe od torów przeznaczonych dla pociągów dalekobieżnych, ułożono dochodzące czołowo do południowego pawilonu bocznego trzy tory i dwa perony przeznaczone do wyprawiania pociągów podmiejskich. Wreszcie na południe od tych ostatnich ułożono pięć torów i trzy perony dla przyjmowania pociągów dalekobieżnych i podmiejskich. Sięgały one do przejść kontrolnych umieszczonych przy wyjściu dla podróżnych na plac przeddworcowy do postoju taksówek i samochodów. Chodnikiem natomiast dochodzili podróżni do przystanków autobusowych i tramwajowych przy ul. Towarowej. Odrębnej hali dla przyjeżdżających nie było. Do sal bagażowych prowadziło bezpośrednie wejście z ulicy. Bagaż więc przeładowywany był najkrótszą drogą do sali bagażowej i odwrotnie, nie przeszkadzając potokowi podróżnych” (M. Krajewski, “Dzieje Głównego Dworca Kolejowego w Warszawie”, PWN, Warszawa 1971).

"Przystępując do budowy dworca starano się o jak najszybsze rozwiązanie problemu komunikacyjnego powojennej Warszawy. Głównym zadaniem projektantów i budowniczych było zorganizowanie możliwie dogodnego dla podróżnych i pracowników układu architektonicznego" (E. Leszczyńska, "Zabudowa Stacji Towarowej Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej oraz Tymczasowy Dworzec Główny - rys historyczny", Warszawa, str. 4).

W latach 1948-1950 dworzec obsługiwał po 100, a nawet 120 pociągów na dobę. W ruchu dalekobieżnym pociągi odjeżdżały w kierunkach: Kraków, Katowice, Wrocław, Poznań, Łódź, Szczecin, Gdańsk i Bydgoszcz. W ruchu podmiejskim utrzymywane były regularne połączenia z Warką, Żyrardowem i Sochaczewem.

Wnętrza tymczasowego Dworca Głównego dostosowano do dużego przepływu pasażerów wyposażając je w praktyczne posadzki z lastrico i częściowo wykładając ściany terakotą. W 1953 r. ozdobiono niektóre pomieszczenia dworca.

Z tego czasu zachowały się dwie stiukowe płaskorzeźby znajdujące się prawdopodobnie w ówczesnym biurze naczelnika stacji na antresoli, od strony północnej. Te socrealistyczne płaskorzeźby autorstwa H. Tarkowskiego przedstawiają robotników z atrybutami ich zawodów. Między nimi umieszczono fresk ukazujący panoramę Warszawy.
Wyjścia na miasto z peronów przyjazdowych na Dworcu Głównym, 1985 r.

Dworzec Główny