Osoba Inż. Arch. Wiktora Ballogha zasługuje na uwagę, bowiem był on architektem wykształconym i uformowanym przez polskie, międzywojenne, najlepsze wzorce i to z nich czerpał inspiracje do swoich projektów.

Wiktor Ballogh urodził się w 1894 r. w Kamieńcu Podolskim. Ukończył Wydział Architektury na Politechnice Warszawskiej ze stopniem Inżyniera-Architekta w 1929 r. Swoją pracę dyplomową pisał pod kierunkiem Prof. Czesława Przybylskiego (projektanta międzywojennego Dworca Głównego w Al. Jerozolimskich.

Wiktor Ballogh wyszedł więc, ze szkoły mistrza modernizmu polskiego. Wpływ tego stylu widać wyraźnie w architekturze budynku hali odjazdowej byłego Dworca Głównego przy ul. Towarowej 3. Obecnie mieści się w nim jedna z sal wystawowych Stacji Muzeum. Budynek ten zwraca uwagę swoim rozmachem i przestronnością wnętrza. Architekt położył tu nacisk na funkcję, jaką miał spełniać, pomijając jakiekolwiek ozdoby. Budynek posiada charakterystyczną konstrukcję przekrycia dachem w kształcie łuku. Sklepienie wykonane jest z drewna. Innym przykładem charakteryzującym przedwojenną szkołę, w jakiej architekt ten został ukształtowany jest budynek Teatru Ateneum na warszawskim Powiślu, zaprojektowany przez niego w 1951 r.

Założenia arch. Wiktora Ballogha - jako projektanta dworca głównego miały spełnić następujące warunki:
- miał to być dworzec typu czołowego
- z pawilonami bocznymi przebudowanymi z istniejących magazynów
- z pawilonem czołowym całkowicie nowo wybudowanym budynkiem, łączącym pawilony boczne
- tory odjazdu pociągów dalekobieżnych miały się znajdować między pawilonami bocznymi.

Nowy pawilon czołowy usytuowano na zachód od budynku ekspedycji, istniejącego tu od 1875 r. i w większości ocalałego po II wojnie światowej. Powierzchnia hali dworcowej wewnątrz pawilonu wynosiła 600 m2 przy szerokości 15 m i wysokości ok. 11 m. Do hali prowadziły dwa wejścia: południowe (główne) od strony placu postojowego i północne (pomocnicze). Wewnątrz umieszczono 10 kas, dwa kioski, zakład fryzjerski, pomieszczenia recepcyjne i służbowe oraz ubikacje. Po stronie północnej i południowej znajdowały się dwie antresole o powierzchni 150 m2 każda. Na antresoli południowej znajdowała się czytelnia, a na północnej bufet. Kubatura całości wynosiła 8000 m3.

Hala główna dworca (pawilon czołowy) założony był na planie prostokąta zorientowanego w kierunku północ-południe. Pawilon ten posiadał 3 kondygnacje. Przylegał do niej od wschodu parterowy aneks z płaskim dachem, a od zachodu dwa skrzydła boczne na planie wydłużonych prostokątów: dłuższego północnego i krótszego południowego (dawne magazyny stacji towarowej) i poprzeczny łącznik.

"Pawilon czołowy murowany z cegły i otynkowany, wzmocniony był zbrojonymi słupami połączonymi żelbetowym wieńcem" (E. Leszczyńska, "Zabudowa Stacji Towarowej Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej oraz Tymczasowy Dworzec Główny - rys historyczny", Warszawa, str. 3). Halę główną przykrywał dach kolebkowy. "Konstrukcja stropodachu wykonana została z profili i ściągów stalowych oraz drewnianych, giętych i łukowych"(Dr hab. prof. Stanisław Januszewski, „Opinia o wartościach historyczno-technicznych dawnej stacji kolejowej Warszawa Główna Towarowa (Warszawa Główna Osobowa), infrastruktury kolejowej, budowli i budynków”, Polski Komitet TICCIH).

"Elewacja frontowa i północna pawilonu czołowego miała zadaszone, dwudzielne wejścia poprzedzone schodami. Wejścia były 8-osiowe, w pozostałych kondygnacjach 9-osiowe. Między oknami wpisanymi w wieńczący łuk odcinkowy biegły filary pionowe będące jedynym wertykalnym akcentem elewacji. Okna pierwszej i drugiej kondygnacji są prostokątne, z wyjątkiem strefy szczytu, gdzie są zwieńczone łukiem odcinkowym" (E. Leszczyńska, "Zabudowa Stacji Towarowej Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej oraz Tymczasowy Dworzec Główny - rys historyczny", Warszawa, str. 3).

Architektura Hala Dworca Głównego pawilonu ma swoje korzenie w polskim modernizmie lat międzywojennych. Jest jednak przykładem bardziej rygorystycznej odmiany tego stylu - funkcjonalizmu. Podobnie jak modernizm zakłada on odejście od dekoracyjnej stylizacji budowli. Jest jednak terminem węższym i wyklucza jakiekolwiek odstępstwa od zasad tworzenia architektury prostej i funkcjonalnej.