Rozbudowa Dworca Głównego - 1955 r.

Ciasteczka! Uwaga! Używamy ciasteczek. Korzystanie ze strony stacjamuzeum.pl oznacza, że zgadzasz się na ich używanie. Więcej informacji znajdziesz w zakładce Polityka Prywatności

Ok, zamknij

Wnętrze restauracji utrzymane jest w klasycznym stylu z dużymi kolumnami oraz prostymi stołami i krzesłami. Obsługa ubrana w białe koszule przygotowuje się do obsługi klientów siedzących przy stolikach. Na ścianie w tle znajduje się dekoracyjny witraż, który dodaje elegancji pomieszczeniu.

W 1955 r. zaczęto wprowadzać zmiany u układzie pomieszczeń dworca jak również rozbudowywać i modernizować sam dworzec. W związku ze światowym Festiwalem Młodzieży organizowanym w Warszawie przebudowano część skrzydła północnego na restaurację dworcową kategorii I prowadzoną przez przez Kolejowe Zakłady Gastronomiczne.

Restauracja dworcowa (dziś tzw. Sala Lustrzana) zaprojektowana została na planie prostokąta z trzema parami kolumn w dwóch rzędach podtrzymującymi plafon. Kolumny te posiadały okrągłe trzony wsparte na kwadratowych bazach. Naprzeciw okien umieszczono cztery duże lustra, odbijające światło okien, ozdobione stiukową plecionką. Wnęki pod oknami i lustrami przesłonięte były ażurowymi, metalowymi balustradami. Na fryzie biegnącym wokół sali umieszczono herby miast polskich otoczone ornamentem roślinnym. Nad wejściem głównym znajdował się fresk przedstawiający symboliczne przedstawienia znaków zodiaku wpisane w prostokąt z okrągłym zegarem w kształcie słońca pośrodku. W przedsionku restauracji znajdowała się szatnia oraz ubikacja.

Obecnie pomieszczenie dawnej restauracji dworcowej zwane Salą Lustrzaną spełnia w Stacji Muzeum rolę reprezentacyjną. Ściany pokryte są ozdobną tkaniną. Na ścianach, między lustrami i oknami znajdują się stylowe kandelabry. Dodatkowo salę oświetlają żyrandole, które u nasady otoczone są złotym, stiukowym ornamentem roślinnym. Odbywają się w niej ważne uroczystości i różnorodne imprezy - konferencje, seminaria, promocje książek, koncerty. Sala jest również wypożyczana jako scenografia do filmów i seriali.

W roku 1955 Tymczasowy Dworzec Główny dalej rozbudowywano. W tym roku oddany został do użytku budynek recepcji rządowej głównie w celu przyjmowania przyjeżdżających tutaj delegacji zagranicznych. Budynek wraz z osobnym placem dojazdowym zaprojektowany został przez inż. S. Cybulskiego. Odgrodzony był murem od ul. Towarowej i od samego dworca, a usytuowany na terenie graniczącym z wykopem linii średnicowej. Wchodziło się do niego bezpośrednio z peronu nr 7, przeznaczonego dla pociągów specjalnych i dyplomatycznych.

"Budynek był parterowy, założony na planie prostokąta z dwiema kolumnami flankującymi wejście główne. Elewację wyłożono piaskowcem. Rozbijał on monotonię ściany przez zróżnicowaną fakturę i układ płyt Jednotraktowe wnętrze dostosowano do ruchu gości w kierunku wschód-zachód. Pomieszczenie reprezentacyjne było bogato wyposażone, sufit obiegał fryz z motywem stylizowanych kwiatów, a ściany obite ozdobną tkaniną. W salonie, nad wejściem freski przedstawiały orły siedzące na skale i syreny" (E. Leszczyńska, "Zabudowa Stacji Towarowej Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej oraz Tymczasowy Dworzec Główny - rys historyczny", Warszawa, str. 5).

Pomieszczenie wyposażone było w komplet mebli stylowych, które obecnie znajdują się w zbiorach Stacji Muzeum.

W budynku recepcji przyjmowani byli przedstawiciele ówczesnych władz polskich i zagranicznych. Budynek recepcji funkcjonował od 1955 do 1975 roku czyli do momentu otwarcia Dworca Centralnego. W latach 1991-99 miało tam swą siedzibę biuro „Polresu”. W roku 1999 wraz z pawilonem południowym został rozebrany w związku z zamiarem likwidacji dworca.